مهاجران به کانادا اغلب در شهرهای ونکوور، تورنتو و ادمونتون اقامت می‌گزینند.
مطالعه اداره آمار کانادا در مورد اسکان مهاجران نشان می‌دهد، ونکوور، تورنتو و ادمونتون، شهرهایی هستند که بیشترین پتانسیل را در نگهداری مهاجران دارند. مطالعه در مورد جاهایی که مهاجران ترجیح می‌دهند اقامت کنند، در تدوین سیاست‌هایی که افراد تازه‌وارد را به یک منطقه خاص جذب می‌کند، مهم است. از طریق داده‌های اسکان، می‌توان فهمید که مهاجران جذب چه مکان‌هایی می‌شوند و چه عواملی در تصمیم آن‌ها برای ماندن یا ترک کردن یک مکان نقش دارد.
اداره آمار کانادا اخیراً تحقیقی را انجام داده که نشان می‌دهد مهاجران بیشتر در کدام شهرها و استان‌ها اقامت گزیده‌اند. محققان از داده‌های پرونده مالیاتیِ موجود در پایگاه داده‌های مهاجرت ۲۰۲۰ استفاده کردند که اغلب برای ردیابی پیامدهای اقتصادی مهاجران به کانادا استفاده می‌شود. آن‌ها عمدتاً مهاجرانی را برای این مطالعه مورد بررسی قرار دادند که در سال ۲۰۱۴ به کانادا آمده بودند.
ونکوور، تورنتو و ادمونتون
در میان شهرهای کانادا، مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ به ونکوور نقل مکان کرده بودند، پنج سال پس از ورودشان، با اندکی بیش از ۸۶ درصد، بالاترین نرخ ماندگاری را داشتند. به عبارت دیگر، اگر در سال ۲۰۱۴ صد نفر به ونکوور نقل مکان کرده بودند، ۸۶ نفر از آن‌ها در سال ۲۰۱۹ همچنان مالیات خود را در این شهر پرداخت می‌کردند.
تورنتو در سال ۲۰۱۹، دومین نرخ ماندگاری تازه‌واردان را با حدود ۸۶ درصد برای مهاجرانی داشت که در سال ۲۰۱۴ وارد این شهر شده بودند. ادمونتون با حدود ۸۵ درصد در جایگاه سوم قرار گرفت.
مهاجرانی که از طریق برنامه اسپانسرشیپی وارد کانادا شده بودند، خیلی بیشتر از مهاجرانی که از طریق برنامه‌های دیگر مهاجرت کرده بودند، در مقصد اول خود باقی مانده بودند. مهاجران کانادا را سه گروه عمده تشکیل می‌دهند: مهاجران طبقه اقتصادی که بر اساس سوابق حرفه‌ای خود درخواست مهاجرت می‌دهند، پناهندگان که عمدتاً به دلایل امنیتی یا بشردوستانه مهاجرت می‌کنند و مهاجران طبقه خانواده که توسط یک فرد مقیم یا شهروند کانادا حمایت مالی می‌شوند؛ اغلب همسران.
در آتلانتیک کانادا، شهر هالیفکس دارای بالاترین نرخ ماندگاری مهاجران با نزدیک به ۵۸ درصد بود. آتلانتیک به لحاظ تاریخی دارای نرخ ماندگاری پایینی از مهاجران است که همین امر دلیل عمده راه‌اندازی برنامه آزمایشی مهاجرت آتلانتیک است. استان نوا اسکوشیا با نزدیک به ۶۳ درصد بالاترین میزان ماندگاری را در منطقه داشت.
مهاجران اغلب در استانی می‌مانند که قبل از دریافت اقامت دائم خود در آنجا کار می‌کردند
داشتن سابقه کار یا تحصیل در کانادا، در تصمیم مهاجران برای جابجایی بین مناطق مختلف نقش دارد. به نظر می‌رسد اشتغال یک عامل کلیدی برای ماندگاری است. در میان مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ اقامت دائم دریافت کردند، آن‌هایی که سابقه کار داشتند بیشتر در استان یا قلمرویی ماندند که به آن وارد شده بودند. پناهندگانی که سابقه کار قبلی در کانادا داشتند هم خیلی بیشتر تمایل داشتند که در استان محل ورود خود بمانند؛ با نرخ ماندگاری ۹۳ درصد.
نرخ ماندگاری در افرادی که پیش از اقامت دائم فقط اجازه کار داشتند، کمی بیش از ۹۰ درصد و برای تازه‌واردان، با تجربه کار و تحصیل، حدود ۸۱ درصد بود. این نرخ مهاجرانی که قبل از گرفتن اقامت دائم خود فقط اجازه تحصیل داشتند، کمترین میزان یعنی حدود ۷۹ درصد بود. دانشجویان ممکن است بیشتر به دلیل جستجوی کار نقل مکان کنند، اما این مطالعه بر دلایل مهاجرت تمرکز نداشت.
به‌طور کلی بیشتر مهاجران در استان یا قلمرویی می‌مانند که ابتدا در آن وارد شده‌اند
پنج سال پس از ورود، نزدیک به ۸۶ درصد از مهاجران در این مطالعه، در استان یا قلمرو اصلی خود اقامت داشتند. انتاریو بالاترین نرخ ماندگاری را با حدود ۹۴ درصد داشت و پس از آن بریتیش کلمبیا با نزدیک به ۹۰ درصد و آلبرتا با ۸۹ درصد قرار داشتند.
مهاجرانی که در استان یا قلمرو محل ورود خود، عضوی از اعضای خانواده‌شان را داشتند، تمایل بیشتری برای ماندگاری در آن استان یا قلمرو نشان داده‌اند. مهاجرانی که از طریق برنامه اسپانسرشیپی وارد کانادا شده بودند، دارای نرخ ماندگاری بیش از ۹۳ درصد، پس از پنج سال بودند. نرخ ماندگاری پناهندگان در حدود ۸۶ درصد بود و حدود ۸۲ درصد از مهاجران طبقه اقتصادی هم در استان یا قلمرو محل ورود خود ماندگار شده‌اند.
این مطالعه همچنین نشان داد که احتمال جابجایی مهاجران در سال‌های اولیه پس از ورودشان بیشتر است. نرخ ماندگاری برای مهاجرانی که به مدت ده سال در کانادا بودند، نزدیک به ۸۶ درصد بود. این نرخ برای مهاجرانی که به مدت پنج سال در کانادا بودند، حدود ۸۸ درصد بود. تفاوت دو درصدی بین این دو بازه زمانی نشان می‌دهد که در پنج سال اول احتمال نقل مکان بیشتر است.
نرخ‌های ماندگاری بر اساس استان و برنامه مهاجرتی در بازه‌های زمانی ده ساله و پنج ساله مشابه بود. استان‌هایی که بالاترین نرخ ماندگاری در بازه زمانی ده ساله را داشتند، همچنان انتاریو (۹۱٫۵%)، بریتیش کلمبیا (۸۷٫۳%) و آلبرتا (۸۶٫۱%) بودند. در میان استان‌های حوزه آتلانتیک، نوا اسکوشیا با ۵۸ درصد بالاترین نرخ ماندگاری ده ساله را داشت. پناهندگان (۹۲٪) و افرادی که قبل از مهاجرت فقط اجازه کار داشتند (۸۸٫۳٪)، اغلب در استان یا قلمرو ورود خود اقامت گزیده بودند.
